Een tweede, nog langer verslag :D

Hallowah, hier ben ik weer.
Ondertussen is het weeral twee weken geleden.

Ik begin mijn verhaal dan maar bij de volgende dag:

zondag, 31/02/2010

Onze laatste dag in Maroua. We konden dus nog één keer uitslapen. Helaas begon de dag vroeger dan verwacht. Ik had een enorme zin om voor de school te werken. Raar maar waar. Ik wist niet dat dit kon .Nuja, zo gedacht, zo gedaan. Ik begon er maar aan.
Sara stelde voor om nog één keer op internet te gaan. Zo versleten we onze laatste uurtjes op het trage internet van het Seduc. Het was wel verademend. We konden alles doorsturen om daarna de week opnieuw fris en monter te starten.
Om 13u besloten we de bus te nemen, Mokolo Express. Hier is de bus nemen net iets anders. We moesten wachten tot hij helemaal vol zat. Zo gebeurde het dat we Paul ontmoetten, een jonge vrijwilliger uit Engeland die werkt in Roua. Hij heeft het minder goed als ons! Geen water, geen elektriciteit! Het echte HARDE leven.
Het was wel leuk om nog eens iemand te ontmoetten. Alleen maakte hij het voor mij nog wat moeilijker. Ik denk in 3 talen. Eerst in het Nederlands, daarna alles vertalen in het Frans, om vervolgens alles in het Engels om te zetten. Waaw! Uiterste concentratie vereist!
Na de lange stoffige, bobbelige rit kwamen we aan in het vertrouwde Mokolo. We besloten iets te gaan drinken chez Jeremy. Zowat het enige cafeetje in Mokolo, naast de vele huiscafeetjes waar mensen van ’s morgens tot ’s avonds billie billie drinken.

Maandag, 01/02/2010

Wat een slechte nacht! Er was enorm veel wind, erg warm! Dorst! Geen lucht in de kamer (we hebben geen vensters), dieren die lawaai maakten. Om 4u besloot ik dan toch om de deur open te zetten.
Om 5u30 moesten we er weer uit. Maar, je weet wat ze zeggen! Ochtendstond brengt… .
En inderdaad, we kwamen aan in de school en werden hartelijk ontvangen door de Italiaanse zusters. Ook Regine nodigde ons uit iets te drinken bij haar. We kregen lekker anananassap. Later konden we ook Alfons begroetten. Ook hij vroeg binnen te komen en sneed een grote Papaya (fruitsoort) in stukjes. Ook nootjes, een omelet met groentjes, gebakken aardappelen werden ons geserveerd. Goud in de mond!
We worden hier overal uitgenodigd om eens te komen eten, om samen iets te doen.
Heerlijk!

Na school gingen we even langs bij Claudine. Ze was onze kleren aan het naaien. Joepie!! Ik verlang al! Thuis aangekomen mocht ik mij meteen op de grond zetten. Emely (oudste dochter) wilde mijn haar invlechten. 8u moest ik stil zitten! Ik werd gek door de vele mensen rond mij heen, het geroep en getier, de beesten, het luide gepraat. Ik moest blijven zitten, terwijl ik echt tijd nodig werd voor mezelf. Daarboven ben ik nu ook een beetje blond. Ze hebben hier mijn haarkleur niet. FEEST!
Later in de middag werd ik wel verrast. Tenminste, dat dacht ik toch! Claudine was klaar met onze kledij. Toen ik het wilde aandoen, merkten we dat ik een centimeter vermagerd ben. Ze kon weer opnieuw beginnen. Nog een dagje wachten dus.

Dinsdag, 02/02/2010

Vandaag gebeurde er niet veel. Het was Saras beurt om de haren te vlechten, en ik werkte wat voor school. Wel kwam ik opnieuw gek van het lawaai. Net toen ik dacht dat het niet meer erger kon, zette Toto (de oudste zoon) de radio op. Ik vluchtte naar binnen.

Woensdag 03/02/2010

Vandaag gaf ik mijn eerste les in de klas. Het was meteen een uitdaging. Ik wilde de kinderen een eigen tekst laten schrijven. Vijf zinnetjes was al voldoende. De titel was: ‘Mon rêve’. Dit is iets wat ze hier totaal niet kennen. Eerst stond de leerkracht er wat twijfelachtig tegenover. ‘De kinderen kunnen nog geen zinnen schrijven. Dit is te moeilijk! Het enige wat ze moeten doen is woorden in een juiste volgorde zetten.’ Ik antwoordde: ‘ Kunnen de kinderen perfect Frans spreken? Dan kunnen ze volgens mij ook Franse zinnen schrijven!’ En zo gebeurde het dat de kinderen voor de eerste keer in 4 jaar tijd hun eigen tekst mochten schrijven. Ze vonden het wel plezierig!
In de speeltijd hadden we een vergadering. De leerkrachten legden hun manier uit om lessen te geven rond taal. Zo hebben we een beter zicht op het schoolgebeuren en hoe we alles moeten aanpakken. Zeer interessant!

Nood aan een pauze! Ik speelde Jungle Speed met de broers. De zussen moesten (zoals gewoonlijk) werken. Een nieuw spelletje voor hen. Wat had ik een plezier! Daarna een doucheke nemen en de stress was verdwenen.
Plots sloeg Alfons met een zweep op Philippe. Hij had wat water gemorst op zijn kleren. Ik kon het niet langer meer verdragen en sprong ertussen. Ik heb de zweep afgepakt. Dit is vanaf nu mijn nieuw doel. Alle zwepen, stokken die ik vind gooi ik weg. Nadien zei Philippe: ‘Wacht maar, ik sla hem straks kapot!’ Ergens wel te begrijpen, maar zo stopt het natuurlijk nooit… . Eigenlijk was dit voorval echt jammer! Een uurtje ervoor speelden we spelletjes, dansten we op de muziek, maakten we plezier. En nu ben ik echt woest. Ik zei de hele avond geen woord meer tegen Alfons.
Wat ik wel leuk vind, is dat ik het haar van Claudine mocht invlechten. Enorm moeilijk! Ze moest lachen omdat ik zo hard sukkelde om het stukje touw rond haar haar te wikkelen. En ik voelde mij erg lomp.

Donderdag 04/02/2010

Vandaag gaf ik opnieuw twee lessen. SUPER leuk! De kinderen zijn zo enthousiast! We gingen op de speelplaats om een grote cirkel te tekenen met een touw en 2 stokken. Tijdens de les Engels zongen we een liedje, speelden we toneel om de woordjes aan te brengen, verbonden prentjes met woorden, … . Daarna opnieuw oefenen voor ‘la fête de la jeunesse’. Tijdens dit feest defileren alle scholen en klassen in het stadium. Er zal enorm veel volk aanwezig zijn. Ik ben benieuwd hoe alles georganiseerd zal worden! Spannend!
Tijdens de speeltijd werden we verwend met pannenkoeken met chocolade van Regine. Waaaw! Dit was echt wat ik nodig had! Een ware verwennerij!
Ik verbeterde de verhalen van de kinderen. Ook de leerkracht was geschrokken van het leuke resultaat. Hij moest lachen met de verhalen. We ontdekten dat de kinderen wel degelijk zinnen kunnen vormen, maar dat het de woordenschat is die niet goed vlot. Ze schrijven vele woorden verkeerd. Een nieuwe activiteit: voorlezen. De kinderen mochten hun zelfgeschreven verhalen lezen voor de klas. Het is nog nooit zo stil geweest! Ik legde de leerkracht uit dat hij zo de kinderen kon belonen. Als ze goed of stil hebben meegewerkt, kan je ze belonen met een activiteit.
In de namiddag verliep alles zoals gewoonlijk. We zongen samen met de meisjes romantische liedjes, ik nam een doucheke en we werkten nog wat voor school.

Vrijdag, 05/02/2010

Laatste dag voor het weekend begint. Ik gaf opnieuw les. Ditmaal over de aankoopprijs, de verkoopprijs, winst en verlies. Ik organiseerde een markt met vals geld uit hard karton. De kinderen genoten met volle teugen! Ze werkten in groepjes en moesten telkens de aankooprijs zeggen, de verkoopprijs, de winst of het verlies berekenen en natuurlijk ook betalen met ‘echt’ geld. Ook de ogen van de leerkracht blonken!

De vergadering was ook enorm geslaagd. We kwamen tot een akkoord rond de samenwerking met de bibliotheek. Elke eerkracht wil 200 CFA per maand betalen om boeken aan te kopen. Volgend jaar is dit niet meer nodig, want er is een tweede brede schoolproject opgestart. Het vormingscentrum (waar leerlingen leren kledij maken) krijgt de kans om de tenues voor de leerkrachten te maken. Zo wordt er enorm veel geld uitgespaard, want voorlopig worden deze tenues nog met het schoolgeld betaald. De toekomst ziet er blijkbaar rooskleurig uit! De leerkrachten waren erg opgetogen.

Regine nodigde ons ook uit voor een etentje, volgende week woensdag. Ik verlang al met volle teugen! Hopelijk krijgen we groentjes op ons bord!

Ik moet nog vertellen dat Sara hele rare plekken op haar gezicht heeft. Ze ziet er zelfs een beetje gevaarlijk uit :D. Nee, grapje! Ze heeft allemaal droge plekken rond haar mond, ogen en neus. Er komt etter uit en iedere dag komen er mee. Deze middag had ze er ferm genoeg van. We besloten om de bijsluiter van Malarone eens te lezen. Voor hetzelfde geld heeft ze malaria. Zo ontdekten we dat ze een allergische reactie heeft op Malarone door de zon. Een week geleden zei ze nog: ‘ Ho Jeska, ik ben aan alles allergisch waar andere niet allergisch voor zijn.’ Blijkbaar is dit een harde waarheid :D.

En mijne schat heeft buikgriep. Ik heb mijn handen dus vol met al de zieken. Misschien heb ik mijn beroep wel gemist :D.

Zaterdag, 06/02/2010

Joepie, uitslapen! Tot 8u ofzo. Daarna opstaan. Ik had plots zoveel zin om de grote kuis te doen. We wasten alles van ons bed, onze pyjama, … . Daarna veegden we onze kamers met een soort samenraapsel van riet. Jammer maar helaas jaagde ik mij weeral op deze morgen. We kunnen hier niets zelfstandig doen. Ze kwamen de borstel uit onze handen nemen, zeiden dat we de was niet goed deden, zelfs de was ophangen was verkeerd! Ik weet wel dat ze hier niets verkeerds mee bedoelen, maar ik mis mijn zelfstandigheid. Lekker zelf alles in handen nemen. Soms heb ik het hier wel moeilijk mee.
Wel mocht ik helpen bij het eten. Een vetbolletje in stukjes doen om de saus te maken. Jakkes! Ik denk er niet teveel over na.

’s Avonds kwam de buurvrouw nog eens op bezoek. Ik mocht de baby naar huis dragen, helemaal in het donker. Ik was bang om haar te laten vallen. Plots zei de vrouw: ‘ Je kan haar ook melk geven als je wil!’ ‘Ik heb helemaal geen melk!’ ‘Jawel, dat zal komen! Je moet gewoon 2 nachtjes bij de baby slapen en dan zal dat komen!’ Stel je voor zeg! Niet voor te stellen in onze cultuur, een vreemde vragen om melk te geven aan je baby :D. Supergrappig! Op de terugweg deed ze mijn sliffers aan. Allemaal geen probleem, tot ze plots midden op onze terugweg stopte om te plassen. Hop, rok omhoog en gaan! Ik hoop dat ze niet gespetterd heeft!
Toen we terug thuis kwamen zat de hele familie voor de tv. Met 10 op 1 bed. Stel je voor! En op het programma stond…: Een oude dvd die af en toe haperde met echte Jezusmuziek uit de jaren ’70. O-VER-ZA-LIG! Als ze zongen: sta recht, dan stonden ze ook recht. Ze kenden alle liedjes uit hun hoofd. Iedereen zong uit volle borst mee.
Wij gingen iets vroeger slapen. Plots voelde ik de gsm van Claudine in mijn zak zitten. Terug opstaan, terug naar binnen. Ik schrok mij een bult! Claudine lag in haar ontbloot bovenlijf op het bed, alle kinderen er nog rond. Ik zag dus haar borsten en billen op één avond. What a day!

Zondag, 07/02/2010

Zondag = kerkdag! Helaas is bijna alles in het Mafa. Ik zat met mijn hoofd al in het meer dat we deze middag zullen bezoeken. Le barage, klinkt dit niet heerlijk? Het paradijs! 50min te voet en daarna plonzen in het water. Daar aangekomen stond een heleboel Kameroenezen foto’s van ons te trekken. Souvenier, kom erbij! Het is een souvenier! Was ik mee met hen op reis? Neen! Dus is deze foto ook niet belangrijk! Ik maakte mij echt kwaad! Wij houden ons in om geen foto’s te nemen van hen, maar als wij vriendelijk vragen om ermee op te houden gaan ze gewoon door. Ik voelde mij precies een dier.
Les NASARAS (blanken). Precies alsof ze nog nooit een blanke hadden gezien.
Daarna mochten we nog eens 300 CFA betalen aan een man die ‘het meer bewaakt’. Vorig jaar moest Annelies 2000 CFA betalen. We mogen dus nog van geluk spreken! Het was de eerste keer dat Alfons (kindje in het gezin, 11j) het meer heeft gezien. Bij ons ben je al in 11j zeker al eens in Frankrijk geweest.
Onderweg vertelde Bartolomeo allerlei verhalen. Er passeerden een oude waterput. Er was nu geen water meer. De mensen denken dat de watergeest vertrokken is. Ook is er een oud dorpshoofd. Als iemand grote problemen heeft, gaat hij in de nacht naar de bergen met een hoorn van een os. Hij blaast op de hoorn om de geesten om hulp te vragen. Allerlei rare verhalen! Ze zijn ook bang van het meer. Er zwemt niemand in het meer. De reden is dat mensen slechte dingen over u kunnen uitspreken. Zo was er eens een klein meisje. Een slechte meneer had de dood over haar uitgesproken. De volgende keer dat ze langs het meer passeerde, werd ze opgegeten door jonge schildpadden die haar plots aanvielen. Onze mama zei dat er ieder jaar mensen sterven. Niemand vind het lijken terug.
We hebben toch genoten van onze duik! En ik ben niet opgepeuzeld door jonge schildpadden. Misschien ben ik toch nog zo slecht niet… .
Op onze terugweg (rood van de zon), kochten we een bamboestok met suiker in. MMM Heerlijk Afrikaans snoepje!

Maandag, 08/02/2010

Joepie! Superlang gebeld met Mats! Het doet deugd om zijn stemmeke te horen! Wat mis ik hem, en ja mama en papa en de rest, ik mis jullie ook!
Ik kon het huis niet verlaten, of de kinderen misten mij al. Sara kon niet op haar gemak verder werken. ‘Waar is Jeska? We vinden Jeska niet meer. Komt ze nog terug? Het duurt zo lang! Waar is Jeska? Ze moet terugkomen!’ Ik had me verstopt in een oude schuur. Plots hadden ze me gevonden. Tegen mij zeiden ze het tegenovergestelde. ‘Sara zoekt je! Ze wil verder werken.’ Slimme kids!
Het was weer een erg bezige dag in ons huisje. Er kwamen vele mensen op bezoek en de kinderen zaten constant in onze kamer. Ze raken vanalles aan. Je hebt geen twee seconden rust. We besloten om een korte wandeling te maken in het dorp, eens de andere kant bekijken. We wandelden IN de rivier! Helemaal zonder nat te worden! HAH
Om eerlijk te zijn, ik denk dat ik toch een beetje een cultuurshock heb. Ik begrijp er niet zoveel van. Langs de ene kant is alles zo romantisch, langs de andere kant toch zo confronterend. Ik ben blij dat ik hier ben, maar het zijn soms de kleine dingen die het mij moeilijk maken. Alles aanraken, constant vragen om alles te hebben, schreeuwen en roepen, elkaar slaan, met hun handen in onze suikerpot zitten, … . Ze bedoelen het ook allemaal zo goed met ons, maar voor mij is het net even teveel. Hopelijk verandert dit nog. Niet gemakkelijk!

Dinsdag, 09/02/2010

De dag begon weer vroeg. Op het programma: generale repetitie. Om 7u waren we in de school. Bijna geen kat te zien. De helft van de leerlingen was niet aanwezig, leerkrachten ontbraken. We verloren ongeveer 2u de tijd. Om 9u vertrokken we naar het stadium. Er was enorm veel volk. Het enige wat we moesten doen was wachten, om daarna twee toertjes rond het veld te lopen in mars. Oh, ik kookte vanbinnen. Wetende dat je nog zoveel werk hebt thuis en dat je hier je tijd aan het verprutsen bent. Ochja, de uren gingen ook voorbij. Langzaam, maar zeker!
Daarna besloten we toch om er een op te gaan drinken. Nu we Jeremy kennen… . Een lekkere TOPompelmoes. Later kwamen ook Paul en Fleur toe. Fleur is ook een vrijwilligster die werkt bij vso. Ze woont hier al 2 jaar. Toen ze haar huis had, braken ze eerst constant in. Als je een slot op de deur steekt, krijg je meteen vijf sleutels bij. Deze werden blijkbaar verdeeld. Altijd als ze thuiskwam, was alles weg. Dit moet ook hard geweest zijn voor haar! Maar na twee jaar voelt ze zich hier wel thuis.
Over thuis gesproken, toen we later in ons kamertje zaten, kwam Claudine (mama) plots binnen met de rekening. Ze begon de conversatie zo: ‘Je moet me helpen om mijn rekening te betalen.’ We betalen 50 000 CFA voor ons verblijf, wat ZEKER genoeg moet zijn. Ze zei dat dit niet voor het water en de elektriciteit was. Enkel voor het eten. Ik werd echt kwaad vanbinnen. Gelukkig kon ik met Annelies bellen en vertellen hoe ik mij voelde. Nadien betaalden we 1000 CFA. Ze vroeg plots geld voor de kleren die ze gemaakt had (een week geleden). Tss, daar kan ik niet tegen! Ik heb geen probleem om geld te geven voor haar werk, maar er was niets afgesproken. Ze geloofde zelfs niet dat ik gebeld had met Annelies. Precies alsof ik hierover zou liegen.
Regine vertelde ook dat ze geld kunnen overzetten van gsm naar gsm met een speciaal nummer. Ik denk dat het mij ook overkomen is. Ik keek naar mijn gsm 2000 credits. De dag erna, 300 credits. Ik vertelde nog aan Sara dat dit niet kon kloppen, en vandaag vertelde Regine dit verhaal.
’s Avonds gingen we naar een culturele avond, samen met Paul, Fleur, Florange en Thea (twee Amerikaanse vrijwilligsters). De hele avond waren er optredens. Alles hetzelfde. We gingen samen nog iets drinken, en daarna bracht onze chauffeur ons veilig thuis. Het was erg gezellig!

Woensdag, 10/02/2010

Vandaag is de grote dag! We mogen bij Regine gaan eten! O wat genoot ik ervan! We begonnen met Fanta, daarna een salade, advocadosaus, tomaatjes, eitjes, … . Gevolgd door kip met een stoofpotje van wortelen, ui, allerlei groentjes en plantine (bakbanaan). Lekker! En als dessert mangopuree en papaya. En een youghurtje . Een pintje, en als allerlaatste een ‘FERRERO ROCHER’. Deze week vertelde ik al een paar keer aan Sara: ‘Oh, weet je waar ik zin in heb? Een ferrero rocher.’ FEEST!
Daarna gingen we naar huis. Er lag een verrassing op ons te wachten! Onze tenues zijn klaar. JAKKES! Roze, wit en borduursels, struffelkes,… . Zelfs mijn oma en opa zouden het nog niet dragen! Precies twee engeltjes die uit de hemel zijn gevallen.
Marcel (de papa) was thuis. Niemand durft nog iets zeggen thuis. Hij is constant boos, slaat op de kinderen. Ik vertelde hem dat ik dit echt niet leuk vond en dat ik het niet kon verdragen. Hij lachte ermee. Hier is dit eenmaal zo. Bij jullie is dit misschien anders. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat het hetzelfde zou kunnen zijn hier, maar hij beweert van niet. Jammer! ’s Avonds ging hij er nog op uit. Waarschijnlijk bilie bilie drinken. De kinderen komen dan naar ons om hun verhaal te doen. Ze willen een andere papa kiezen, omdat hij ‘méchant’ is. Je zou ze allemaal in je valies willen stoppen.
’s Nachts duurde het nog uren voor het stil werd. De mensen spelen tamtam en zingen liederen voor de buurvrouw die gestorven is. Een heel speciaal gebruik. Ze begrijpen niet dat we bij ons niet samenkomen om te zingen.

Donderdag, 11/02/2010

Fête de la jeunesse… Ik was benieuwd! Het schijnt dat we 5u lang in de zon moeten staan, uren naar een preek van de president moeten luisteren, … . Dat belooft!
Het eerste probleem van deze morgen, waren onze schoenen. Wat moesten we nu onder onze verkleedkledij dragen? Claudine gaf haar schoenen.
Gelukkig ging alles sneller voorbij als we dachten. De preek duurde inderdaad wel lang, omdat hij zowel in het Frans als in het Engels werd gezegd + de president was natuurlijk niet aanwezig, er werd een cassette afgespeeld.
Daarna stelden we ons op om te defileren. De schoenen van mijn moeder waren precies schepkranen. Ik heb kilo’s zand verschoven. Ik gaf geen kick! Hoofd omhoog en marcheren. En hopen dat we de prijs zouden winnen. De tribune (plaats waar alle belangrijke mensen zaten) klapte als we voorbij kwamen. We waren de prijsbeesten.
Na het defileren werden we uitgenodigd om samen met de leerrkachten te eten in een bar, NINOVA. Een leuk ‘fuif’zaaltje met te luide muziek. Toen we binnenkwamen werden we meteen getrakteerd door twee mannen. Raar, maar wel mooi meegenomen :p.
We aten een soort bouillonsoep (lees: olie met drijvende beenderen en vet) en brood.
Sara en ik kregen meteen krampen. Sara ging als eerste naar het toilet. Geen toiletpapier. Het schaap bleef toen maar 3 minuten staan voor ze terug kwam. Ik moest mij echt inhouden om te lachen. We hebben dan maar servietten meegesmokkeld. Elk om de beurt onze mond afvegen en gaan. Supergrappig!
Plots begonnen de leerkrachten te dansen. De directeur van Tada (een buurschool) nam me mee op de dansvloer. Ik had het zitten é! Ik speelde het spelletje dan maar mee, en haalde de directeur van onze school onder luid applaus van de rest.
Rond drie uur begonnen de leerkrachten al naar huis te gaan. De directeur van Tada nam ons mee naar een voetbalmatch. De kinderen speelden allerlei spelletjes, waaronder deze match. We verveelden ons en voelden ons niet echt gemakkelijk. De directeur had wat gedronken… . We besloten dan maar om naar huis te gaan. Gelukkig, want iedereen op straat begon al wat licht te zijn in het hoofd. Ze gaven zelfs billie billie aan de allerkleinsten. Kinderen van 3 jaar die dronke waren. Niet voor mijn ogen bestemd! Onderweg begon mijn neus te bloeden. Waarschijnlijk door de warmte. Iedereen keek me maar raar aan.
Thuis zat Marcel ons al op te wachten. ‘AAAAh, mijn vrienden! Het is jullie feest, dus we zullen er straks ene op drinken! Je mag mee met de moto, maar je moet wel in ruil twee grote flessen wiskey voor de familie kopen. ‘Dit zagen we niet zitten. Ik moest er snel iets op vinden. Maar wat? AAAH, buikpijn! ‘Sorry Marcel, ik voel mij niet goed!’
‘Oei, dan moet je pillen nemen!’ O nee, pillen. Wat nu gedaan? Dan maar grote, gele, geloofwaardige vitaminepillen nemen. Ik nam ze voor de ogen van Marcel en ging op mijn bed liggen. We waren mooi gered! Haha
Later (toen ik weer beter was ) ging ik buiten vliegtuigjes vouwen met de kinderen.
Ze vonden het fantastisch. Plots begon Marcel te roepen. Hij zei: ‘Hier ammuseren we ons niet meer als het donker is. ’s Nachts speel je niet!’. Ik was echt verontwaardigd. Ik speelde lekker verder met de kinderen en haalde er kleuren bij om de vliegtuigjes te versieren. Ik vroeg aan Marcel of hij ook zin had. En ja hoor, al snel zat hij ook tekeningen te maken. Supergrappig! Het was de eerste keer dat er een ontspannen sfeertje ging. Ik genoot van iedere seconde.

Vrijdag, 12/02/2010

Vandaag vertrokken we naar Maroua. We kunnen verblijven bij Toon en Hilde, het Belgische koppel (uit de Antwerpse kempen ;) ) die hier sinds september wonen.
Maar eerst namen we een diepe duik in het zwembad van ‘l’Hotel Sahel’. Superzalig! Dit deden we met een stuk of 6 andere blanke vrijwilligers die bij vso werken. Ze zijn allemaal Engelstalig. Een uitdaging dus! Opnieuw Nederlands, Frans en Engels praten op hetzelfde moment. Maar we hebben er echt van genoten.
’s Avonds werden we verwend door Hilde en Toon. Een lekkere Belgische soep met brood, een ovenschotel die leek op Moussaka, een fruitdessert EN een Afrikaans biertje met pindanootjes. Supergezellig!

Zo dit was het weer voor deze twee weken. U ziet, we zitten niet stil! De tijd vliegt door de zovele indrukken en belevingen. Ik blijf jullie allemaal missen en verlang al om mijn verhalen int echt te vertellen .

Groetjes

Jeska