Op zijn Jeska's
Door: Jeska Verthé
Blijf op de hoogte en volg Jeska
05 Maart 2010 | Kameroen, Maroua
Hallo hallo,
Hier ben ik dan weer. Het is reeds een tijdje geleden. Het is dan ook zo enorm druk!
We verzetten bergen werk, en de schrijfgoesting is wat verdwenen. Toch wil ik jullie trakteren op een staaltje Afrika – Kameroen, wel niet meer per dag . Veel leesplezier!
We zijn ondertussen al 7 weken ver. Ik keer even terug naar week 5.
Week 5 (15/02-21/02)
Deze week gaf ik les aan doofstomme kinderen. Wat een ervaring! Ik bleefde zoveel plezier! Met handen en voeten gaf ik lessen wiskunde, taal, technologie, … . De tijd van mijn leven! Ik wou dat ik nog veel langer bij hen kon blijven. Je krijgt er zoveel liefde van terug. Het zijn allemaal mijn maatjes!
Donderdag was het de verjaardag van Sara. ’S Morgens om 5u stond ik op om ballonnen te blazen. Ze moest en zou de verjaardag van haar leven vieren! Vorige keer had ik in Maroua fruit gekocht. Een taxichauffeur had me toen geholpen om alles te vinden. Ik trakteerde hem met een chocoladekoek. Sara reageerde toen: ‘ Zeg, dat zou ik nu wel niet doen hoor, chocoladekoeken geven aan taxichauffeurs… .’ Ik kon toen niet verklappen wat de reden was en moest hard op mijn tanden bijten. Ook zei ze: ‘ Jeska, we moeten nog veel fruit kopen voor in Mokolo!’ Ik ontweek altijd haar vraag. ‘Hoh Sara, 3 pompelmoezen is genoeg zeker? Mango’s? Thoh, is dat nodig?’ Ze begreep er niets van. De spanning steeg. Wat moesten we lachen als ik alles had verklaard. Onze fruitmadam was blij met haar berg fruit! We maakten een lekkere fruitsalade en bakten pannenkoeken voor de familie. We hadden Alfons uitgenodigd, een vriend die voor priester leert. Ik gaf hem een pannenkoek in de hand. Blijkbaar zegt de cultuur dat je dit nooit doet! Alles geef je op een bord, hoe klein ook! Oeps… foutje . Bij ons maakt het allemaal niet uit. Als je maar goed gegeten hebt (é Matske :p).
’S Middags deden we ook naschoolse activiteiten met de doofstomme kinderen. Een cirkel vol spelletjes. Wat waren ze blij! Iedereen deed enthousiast mee. Je verliest echt je hart bij die kinderen. Ze zijn zo speciaal, zo teder en zo verstoten door de maatschappij!
Week 6 (21/02-28/02)
Waaw, laatste week van februari! Wat vliegt de tijd voorbij! We zijn gestart met onze lessen in de andere klassen. We begonnen bij de kleinsten (SIL = eerste leerjaar). Tijdens de vorige weken hebben we een methode uitgeschreven om allerlei activiteiten met boeken in de klas te doen. Nu zetten we deze om in praktijk. De kinderen zijn zo enthousiast. Ze lezen de boeken, ze vertellen verhalen, ze luisteren gespannen. Echt leuk! Ook de leerkrachten kijken hun ogen uit.
We zingen ook liedjes en maakten instrumenten uit recyclagemateriaal. Het materiaal verzamelen de kinderen (en wij) op straat. De mensen begrijpen er niets van! Zijn de blanken gek geworden? Hier verzamelen alleen de galals (gekken) alles van op straat. Ze spreken ons aan: ‘ Wat gaan jullie daar mee doen?’ We leggen alles met een lach uit. Supergezellig.
Ondertussen begint iedereen ons te kennen. Er is een vertrouwen gegroeid. Plots kwam een papa geld geven. ‘Hier, 600 CFA. Willen jullie dit afgeven aan de school? Het is om mijn kinderen in vactineren. Ze zijn momenteel ziek!’ Grappig! Bij ons zou dit NOOIT gebeuren.
Voor de rest beleefden Sara en ik veel plezier. We lachen ons tepletter. Gelukkig maar, want het blijft nog altijd hard om in deze cultuur te leven. Ze vragen constant geld, cadeau’s. Niet gemakkelijk.
We bleven een weekend in Mokolo. Zaterdag gingen we Djinglia. Iedereen spreekt over deze stad. Er is blijkbaar een artisanale markt. Leuk om eens te bezoeken. Tenminste, dit dachten we toch! Na een lange tocht TE PAARD, kwamen we aan. Er was 1 huisje met souveniers, allemaal vaste prijzen. Wat een teleurstelling! Gelukkig was ons paardavontuur een hele beleving. Het begon al bij het opstappen. Sara zette 1 voet in de teugel en probeerde erop te springen. Het paard zakte helemaal opzij (viel bijna om), en Sara viel op de grond, recht op een kind die achter haar stond. Alle buren stonden te kijken. Iedereen lach dubbel van het lachen! BEREgrappig!
Daarna zei de papa: ‘Haal een bank!’ Sara had dit niet gehoord. Ze zette weer een voet in de teugels. Iedereen riep: ‘NEEN, wacht!’ Sara verwonderd kijken naar mij: ‘Allej, waarom mag ik hier nu niet opstijgen?’ Opnieuw de voet in de teugels: ‘ NEEEEN, wacht!’ Dit 4 keer na elkaar. Ik had pijn in mijn buik van het lachen! Plots kwamen de kinderen aangelopen met een bank. ‘AAAH, daarom moest ik dus wachten .’
Ook mijn paard deed onderweg heel raar. Plots ging hij zitten, ik er nog bovenop. Hij begon zich te rollen in het zand met zadel en al. Gelukkig kon ik net op tijd wegspringen.
Man man, we hadden 34 km de tijd van ons leven. Alle gevolgen nadien! Stijf voor 2 dagen. Sara was precies een oma. Zo tjaffelen en kreunen om vooruit te gaan. Haha
1 gebeurtenis was deze week spijtig. Regine is vertrokken, terug naar Frankrijk. Onze steun en toeverlaat, ons luisterend oor in moeilijkheden. We zullen haar missen! Gelukkig stuurde ze ons een berichtje om te melden dat we de trein al moeten nemen in het weekend van 19,20,21 maart. De trein rijdt niet in het volgend weekend. Wat een geluk! We zouden daar mooi gestaan hebben! De laatste week zouden we normaal in de klassen observeren hoe de leerkrachten onze methode gebruiken. We moeten dus onze planning aanpassen. Erg jammer! Ik had hen graag nog eens bezig gezien en hen geholpen waar nodig. De tijd is echt te kort! Jammer dat er niet meteen iemand anders is om hen te blijven ondersteunen tot ze er helemaal mee weg zijn… .
Week 7 (01/03-07/03)
Deze week hebben de kinderen evaluaties. We konden het gelukkig regelen om toch les te geven in de CP-klassen, maar enkel van 12.15 tot 13.30. Liever iets dan niets!
De leerkrachten zijn supergrappig. We gingen samen eentje drinken, nadat we boeken hadden gekozen in de bibliotheek. Het project begint nu echt te lopen en vorm te krijgen. De leerkrachten beginnen te zien hoe ze boeken kunnen gebruiken in de klas. Leuk leuk leuk! Alleen zitten er een paar leerkrachten tussen die tegen de stroom in zwemmen. Ze willen boeken ontlenen voor zichzelf. Vorig jaar mocht dit wel… . Jah, vorig jaar was vorig jaar. Dit jaar is een geheel anders en nieuw project. Gelukkig staat de bibliothecaris op zijn strepen!
We merken dat de leerkrachten in de SIL klas de boeken echt gebruiken. We zien ze af en toe prenten tonen ,voorlezen. Supergrappig! Ze zijn zo beschaamd als we ze complimenten geven. OOOh, ze zijn zo knoddig! Hmm, als iedereen nu eens naar Kameroen komt… . Dan kunnen Sara en ik hier lekker verder werken, en kunnen jullie alles levendig volgen. Zou dat geen mooi project zijn?
Helaas gebeurde er ook iets verschrikkelijks deze week. Begaïe, een jongen met een motorische handicap werd maandag geduwd. Hij viel en zijn zwak been is op 2 plaatsen gebroken. De leerkrachten hebben hier geen genade. Hij hefte het kind op en zette hem neer op zijn bank. Hij kermde van de pijn. Hij bleef zo ongeloofelijk vriendelijk! ‘Meneer, het gaat echt niet! Ik denk dat er iets gebroken is!’ ‘Neen, er is niets gebroken. Blijf zitten.’ Gelukkig kwam de directeur toch een kijkje nemen en brachten ze hem naar het ziekenhuis. Hij moet een maand in de gips. We brachten hem nog dezelfde dag een bezoekje en gaven hem een klein cadautje. Zijn ogen straalden. Mijn hart deed echt pijn! Ik kreeg tranen in mijn ogen. Hij is zo lief, altijd behulpzaam, hij werkt altijd als de beste, zet hem altijd in. Ik had het idee om iets te doen in de klas. Alle kinderen in de klas maakten een tekening voor hem. Ze waren erg gemotiveerd. De leerkracht begreep niet waarom we dit deden. Ik legde het hem uit. Hij vond het een (vernieuwend) tof idee! Ik verlang al om de tekeningen af te geven! We zullen hem ook de liedjes van de klas aanleren. Zo kan hij toch een beetje meebeleven wat de rest meemaakt.
Verder gaven we ook naschoolse activiteiten met de doofstomme kinderen. Ik keek er al naar uit! Het is een beetje chiro int klein. De kinderen gaan zo op in de spelletjes. Ze kunnen niet tegen hun verlies. Oh, ik voel mij helemaal thuis (é Tim! Back to the good times :p! Ge zou u hier thuisvoelen!)
Ziezo zozie, jullie zijn weeral iets meer op de hoogte. Als je alles dag per dag wil weten, moet je kijken op de blog van Sara . Zij heeft hier meer geduld voor. Ik ga nog een duikje nemen in het zwembad. Jaja! U leest het goed! Ik lig momenteel in het zonnetje aan het zwembad van hotel Sahel. En jullie? Haha, leven het studentenleven!
Hier ben ik dan weer. Het is reeds een tijdje geleden. Het is dan ook zo enorm druk!
We verzetten bergen werk, en de schrijfgoesting is wat verdwenen. Toch wil ik jullie trakteren op een staaltje Afrika – Kameroen, wel niet meer per dag . Veel leesplezier!
We zijn ondertussen al 7 weken ver. Ik keer even terug naar week 5.
Week 5 (15/02-21/02)
Deze week gaf ik les aan doofstomme kinderen. Wat een ervaring! Ik bleefde zoveel plezier! Met handen en voeten gaf ik lessen wiskunde, taal, technologie, … . De tijd van mijn leven! Ik wou dat ik nog veel langer bij hen kon blijven. Je krijgt er zoveel liefde van terug. Het zijn allemaal mijn maatjes!
Donderdag was het de verjaardag van Sara. ’S Morgens om 5u stond ik op om ballonnen te blazen. Ze moest en zou de verjaardag van haar leven vieren! Vorige keer had ik in Maroua fruit gekocht. Een taxichauffeur had me toen geholpen om alles te vinden. Ik trakteerde hem met een chocoladekoek. Sara reageerde toen: ‘ Zeg, dat zou ik nu wel niet doen hoor, chocoladekoeken geven aan taxichauffeurs… .’ Ik kon toen niet verklappen wat de reden was en moest hard op mijn tanden bijten. Ook zei ze: ‘ Jeska, we moeten nog veel fruit kopen voor in Mokolo!’ Ik ontweek altijd haar vraag. ‘Hoh Sara, 3 pompelmoezen is genoeg zeker? Mango’s? Thoh, is dat nodig?’ Ze begreep er niets van. De spanning steeg. Wat moesten we lachen als ik alles had verklaard. Onze fruitmadam was blij met haar berg fruit! We maakten een lekkere fruitsalade en bakten pannenkoeken voor de familie. We hadden Alfons uitgenodigd, een vriend die voor priester leert. Ik gaf hem een pannenkoek in de hand. Blijkbaar zegt de cultuur dat je dit nooit doet! Alles geef je op een bord, hoe klein ook! Oeps… foutje . Bij ons maakt het allemaal niet uit. Als je maar goed gegeten hebt (é Matske :p).
’S Middags deden we ook naschoolse activiteiten met de doofstomme kinderen. Een cirkel vol spelletjes. Wat waren ze blij! Iedereen deed enthousiast mee. Je verliest echt je hart bij die kinderen. Ze zijn zo speciaal, zo teder en zo verstoten door de maatschappij!
Week 6 (21/02-28/02)
Waaw, laatste week van februari! Wat vliegt de tijd voorbij! We zijn gestart met onze lessen in de andere klassen. We begonnen bij de kleinsten (SIL = eerste leerjaar). Tijdens de vorige weken hebben we een methode uitgeschreven om allerlei activiteiten met boeken in de klas te doen. Nu zetten we deze om in praktijk. De kinderen zijn zo enthousiast. Ze lezen de boeken, ze vertellen verhalen, ze luisteren gespannen. Echt leuk! Ook de leerkrachten kijken hun ogen uit.
We zingen ook liedjes en maakten instrumenten uit recyclagemateriaal. Het materiaal verzamelen de kinderen (en wij) op straat. De mensen begrijpen er niets van! Zijn de blanken gek geworden? Hier verzamelen alleen de galals (gekken) alles van op straat. Ze spreken ons aan: ‘ Wat gaan jullie daar mee doen?’ We leggen alles met een lach uit. Supergezellig.
Ondertussen begint iedereen ons te kennen. Er is een vertrouwen gegroeid. Plots kwam een papa geld geven. ‘Hier, 600 CFA. Willen jullie dit afgeven aan de school? Het is om mijn kinderen in vactineren. Ze zijn momenteel ziek!’ Grappig! Bij ons zou dit NOOIT gebeuren.
Voor de rest beleefden Sara en ik veel plezier. We lachen ons tepletter. Gelukkig maar, want het blijft nog altijd hard om in deze cultuur te leven. Ze vragen constant geld, cadeau’s. Niet gemakkelijk.
We bleven een weekend in Mokolo. Zaterdag gingen we Djinglia. Iedereen spreekt over deze stad. Er is blijkbaar een artisanale markt. Leuk om eens te bezoeken. Tenminste, dit dachten we toch! Na een lange tocht TE PAARD, kwamen we aan. Er was 1 huisje met souveniers, allemaal vaste prijzen. Wat een teleurstelling! Gelukkig was ons paardavontuur een hele beleving. Het begon al bij het opstappen. Sara zette 1 voet in de teugel en probeerde erop te springen. Het paard zakte helemaal opzij (viel bijna om), en Sara viel op de grond, recht op een kind die achter haar stond. Alle buren stonden te kijken. Iedereen lach dubbel van het lachen! BEREgrappig!
Daarna zei de papa: ‘Haal een bank!’ Sara had dit niet gehoord. Ze zette weer een voet in de teugels. Iedereen riep: ‘NEEN, wacht!’ Sara verwonderd kijken naar mij: ‘Allej, waarom mag ik hier nu niet opstijgen?’ Opnieuw de voet in de teugels: ‘ NEEEEN, wacht!’ Dit 4 keer na elkaar. Ik had pijn in mijn buik van het lachen! Plots kwamen de kinderen aangelopen met een bank. ‘AAAH, daarom moest ik dus wachten .’
Ook mijn paard deed onderweg heel raar. Plots ging hij zitten, ik er nog bovenop. Hij begon zich te rollen in het zand met zadel en al. Gelukkig kon ik net op tijd wegspringen.
Man man, we hadden 34 km de tijd van ons leven. Alle gevolgen nadien! Stijf voor 2 dagen. Sara was precies een oma. Zo tjaffelen en kreunen om vooruit te gaan. Haha
1 gebeurtenis was deze week spijtig. Regine is vertrokken, terug naar Frankrijk. Onze steun en toeverlaat, ons luisterend oor in moeilijkheden. We zullen haar missen! Gelukkig stuurde ze ons een berichtje om te melden dat we de trein al moeten nemen in het weekend van 19,20,21 maart. De trein rijdt niet in het volgend weekend. Wat een geluk! We zouden daar mooi gestaan hebben! De laatste week zouden we normaal in de klassen observeren hoe de leerkrachten onze methode gebruiken. We moeten dus onze planning aanpassen. Erg jammer! Ik had hen graag nog eens bezig gezien en hen geholpen waar nodig. De tijd is echt te kort! Jammer dat er niet meteen iemand anders is om hen te blijven ondersteunen tot ze er helemaal mee weg zijn… .
Week 7 (01/03-07/03)
Deze week hebben de kinderen evaluaties. We konden het gelukkig regelen om toch les te geven in de CP-klassen, maar enkel van 12.15 tot 13.30. Liever iets dan niets!
De leerkrachten zijn supergrappig. We gingen samen eentje drinken, nadat we boeken hadden gekozen in de bibliotheek. Het project begint nu echt te lopen en vorm te krijgen. De leerkrachten beginnen te zien hoe ze boeken kunnen gebruiken in de klas. Leuk leuk leuk! Alleen zitten er een paar leerkrachten tussen die tegen de stroom in zwemmen. Ze willen boeken ontlenen voor zichzelf. Vorig jaar mocht dit wel… . Jah, vorig jaar was vorig jaar. Dit jaar is een geheel anders en nieuw project. Gelukkig staat de bibliothecaris op zijn strepen!
We merken dat de leerkrachten in de SIL klas de boeken echt gebruiken. We zien ze af en toe prenten tonen ,voorlezen. Supergrappig! Ze zijn zo beschaamd als we ze complimenten geven. OOOh, ze zijn zo knoddig! Hmm, als iedereen nu eens naar Kameroen komt… . Dan kunnen Sara en ik hier lekker verder werken, en kunnen jullie alles levendig volgen. Zou dat geen mooi project zijn?
Helaas gebeurde er ook iets verschrikkelijks deze week. Begaïe, een jongen met een motorische handicap werd maandag geduwd. Hij viel en zijn zwak been is op 2 plaatsen gebroken. De leerkrachten hebben hier geen genade. Hij hefte het kind op en zette hem neer op zijn bank. Hij kermde van de pijn. Hij bleef zo ongeloofelijk vriendelijk! ‘Meneer, het gaat echt niet! Ik denk dat er iets gebroken is!’ ‘Neen, er is niets gebroken. Blijf zitten.’ Gelukkig kwam de directeur toch een kijkje nemen en brachten ze hem naar het ziekenhuis. Hij moet een maand in de gips. We brachten hem nog dezelfde dag een bezoekje en gaven hem een klein cadautje. Zijn ogen straalden. Mijn hart deed echt pijn! Ik kreeg tranen in mijn ogen. Hij is zo lief, altijd behulpzaam, hij werkt altijd als de beste, zet hem altijd in. Ik had het idee om iets te doen in de klas. Alle kinderen in de klas maakten een tekening voor hem. Ze waren erg gemotiveerd. De leerkracht begreep niet waarom we dit deden. Ik legde het hem uit. Hij vond het een (vernieuwend) tof idee! Ik verlang al om de tekeningen af te geven! We zullen hem ook de liedjes van de klas aanleren. Zo kan hij toch een beetje meebeleven wat de rest meemaakt.
Verder gaven we ook naschoolse activiteiten met de doofstomme kinderen. Ik keek er al naar uit! Het is een beetje chiro int klein. De kinderen gaan zo op in de spelletjes. Ze kunnen niet tegen hun verlies. Oh, ik voel mij helemaal thuis (é Tim! Back to the good times :p! Ge zou u hier thuisvoelen!)
Ziezo zozie, jullie zijn weeral iets meer op de hoogte. Als je alles dag per dag wil weten, moet je kijken op de blog van Sara . Zij heeft hier meer geduld voor. Ik ga nog een duikje nemen in het zwembad. Jaja! U leest het goed! Ik lig momenteel in het zonnetje aan het zwembad van hotel Sahel. En jullie? Haha, leven het studentenleven!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
